مدح و مناجات با حضرت جواد الأئمه علیه‌السلام
به مسکینی قناعت کرده بودم کرد سلطانم امیـرم چون اسـیرِ طُرِّۀ گـیسویِ جانـانم اگر دیـوانۀ کویِ تو باشم بهتر است آقا تو ما را زیرِ بال و پر گرفتی و پَری دادی غلامت بودم آقاجان مدالِ مِهتری دادی نَه زیبایم نَه خوش آوا ولی می‌خوانَمت آری صدایم در نمی‌آیـد مگر در مدحِ مولایم به عزّت می‌رسم چون در حرم مجنون و شیدایم همین که گفتم از دُردانه‌اش دُر در کلامم ریخت منم مستِ علی موسی‌الرضا پابستِ این دربار غلامی از غلامانِ علی سلطانِ مردم دار مریدِ آل و ایلِ مرتضی هستم خدا را شکر هزاران بار از جودِ جوادِ ابن الرضا گفتم به هر که مدحِ او خواند از تهِ دل مَرحباٰ گفتم الهـی شکـر از روزِ تـولّد کـاظـمیـنی‌ام تمامِ سال گـفتم یا حـسین این آخرِ سالی رفـیقـانم حرم هستـند اما جایِ من خالی مناجاتی به رنگِ خون شد از لبهایِ تو جاری |